Sokak çocuğu olmak zordur günlerce aç ve susuz kalırız bir lokma kuru ekmek ya da
Çamurlu su bulduk mu dünyalar bizim olur
Belli bir yerimiz yuvamız yoktur oradan oraya savruluruz
Ben Kestel’de yaşayan sokak çocuğuydum
Bir gün araba çarptı çok canım yanıyordu acı çekiyordum ilk defa ağlıyordum galiba ölecektim kimsem yoktu konuşamıyordum
Anlatamıyordum
Kanlar içinde öylece yatıyordum
Bir sürü insan başımda toplanmıştı
Bana acıyarak bakıyorlar ve zavallı çocuk diyorlardı
Bir kadın beni kucakladı bayılmışım ve sonrasını hatırlamıyorum
Bir el beni okşuyordu seviyordu konuşuyordu iyileşeceksin bebeğim merak etme diyordu
Acaba rüya mı görüyordum ?
Beni okşayan el hiç görmediğim annem miydi
Aman Allah’ım uyanmıştım ve yaşıyordum
Beni iyileştiren yardım eden özlem hanım insan olamazdı o bir melekti
İyileştim koşuyor oynuyordum
Artık ben bir sokak köpeği değildim
Benim kocaman bir ailem vardı bütün mahalle sakinleri beni seviyordu daha ne isteyebilirdim
Adımı garip koymuşlardı öyleydim
Bir gün formalı adamlar geldi yaşadığım siteye özlem annem şehir dışındaydı Allah’ım hepsini çok seviyorum inşallah kötü bir şey olmamıştır derken
Benim için tartışmaya başladılar meğerse beni götürmeye gelmişler beni istemeyen kişiler varmış çok yalnızdım özlem annem yoktu çaresizdim çok korkuyordum
Hayatımda ilk defa beni seven insanlar olmuştu ve beni koruyamıyorlardı teslim edeceklerdi direnmiştim arabaya binmek istemedim hayır gidemem gidemem yapmayın acıyın bana
Ben bir garip oğlanım yapmayım desem de sırtıma bir iğne saplandı direndim tekrar bir iğne daha saplandı
Gözlerimi yirmi kadar arkadaşlarımın olduğu küçücük beton bir kafeste açmıştım
Titriyordum korkuyordum çaresizdim ölmek istedim ben burada yaşayamazdım
Hala sersem gibiydim kendime gelememiştim bir köşede kımıldamadan öylece bekledim belki özlem annem geldiğinde beni arar ve buradan kurtarır
Dua etmeye başladım
Evet özlem annem gelmişti beni almaya çok sevinmiştim fakat belli etmemiştim kafesteki arkadaşlarımın halini görünce üzülmüştüm
Kafesten beni çıkardılar özlem annemin sesini duyuyordum garip oğlum neredesin seni almaya geldim hadi gidelim…
Oda neydi bana çarpan arabaya benziyor hayır yapamazdım yapamadım korkuyordum arabaya binemezdim ağlıyordum üzgünüm binemedim
Beyaz önlüklü bir adam geldi ve bana tekrar iğne yaptı kendimde değildim sersemlemiştim
Arabaya binmiş gidiyorduk yalnız değildim özlem annemin kucağındaydım artık korkmuyordum yanımda
Annem vardı gözlerimi kapattım ve uykuya daldım…
Maalesef garip oğlan bir daha uyanmamıştı peş peşe aldığı narkoz yüzünden
İnsanoğlu (egemen insan)istedi diye bir canlının yaşam hakkını elinden aldık
Garip oğlan ve daha niceleri affeder mi bizleri bilemem
Allah affetsin biz insanoğlunu
Hayvanlar doğanın bir uzantısıdır sokak hayvanları kentsel yaşamın bir parçasıdır ve aynı haklara sahip olduğumuzu unutmayalım
Sağlıklı, bol patili günlerimiz olsun
